Słuch
fonologiczny to zdolność
słyszenia i różnicowania dźwięków mowy, np.: odróżniania głosek dźwięcznych od
ich bezdźwięcznych odpowiedników: pas
- bas; kosa –
koza; kura – góra. Umiejętność ta kształtuje
się od urodzenia i jest niezbędna do prawidłowego rozpoznawania wyrazów.
Warunkiem rozwinięcia się słuchu fonologicznego jest prawidłowy słuch fizyczny
(zdolność słyszenie fal dźwiękowych). Dziecko słysząc dźwięki mowy, uczy
się je różnicować. Zaburzenie słuchu fonologicznego
(syn. fonemowego, mownego) skutkuje
nieprawidłowym rozwojem mowy oraz utrudnia nabywanie umiejętności czytania i
pisania. Największą trudność sprawia dzieciom odróżnianie głosek dźwięcznych od
bezdźwięcznych.
Bibliografia:
Maurer
Alicja, „Dźwięki mowy. Program kształtowania świadomości fonologicznej dla
dzieci przedszkolnych i szkolnych”, Impuls 2009.
Rocławski
Bronisław, „Słuch fonemowy i fonetyczny. Teoria i praktyka”, Glottispol, Gdańsk
2001;
Styczek
Irena „Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego”, WSiP, Warszawa 1982.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz